‘Er ging een deur voor mij open’
“Bij De Mussen voelde ik warmte. Er werd naar mij geluisterd. Nadira* is als een zus.” Op het gezicht van Safia* breekt bij die woorden een stralende glimlach door. Het eerste jaar in Nederland voelde ze zich erg eenzaam. Met hulp van Schilderswijk Moeder Nadira doorbrak ze haar isolement. Inmiddels gaat Safia zelf de deur uit en fietst ze overal naartoe. Nadira: “Ik ben zo trots op haar, hoe vlug ze alles oppikt.”
Negen jaar geleden kwam Safia (50) voor een gearrangeerd huwelijk naar Nederland. Alles en iedereen liet ze achter in Marokko: haar ouders, een zus en vier broers. “Het was moeilijk, maar ik was blij om naar Nederland te gaan. Ik begon een nieuw leven. Alleen kende ik niemand, behalve mijn man en ik sprak geen Nederlands. Mijn man is erg ziek en spreekt ook geen goed Nederlands. Het eerste jaar was heel zwaar, ik was zo alleen. Ik wist de weg niet. Er was niemand die me hielp.” Safia zat aan huis gekluisterd, geïsoleerd in een vreemde stad, in een vreemd land.
Huilen
Schilderswijk Moeder Nadira: “Ik weet nog goed dat Safia’s man bij De Mussen binnen kwam lopen. Ik ging naar hem toe en vroeg of ik hem kon helpen. Hij vertelde over zijn vrouw en vroeg wat ze bij De Mussen kon doen. Dat heb ik verteld en de volgende dag kwamen ze samen langs. Safia moest gewoon huilen, zo eenzaam was ze. Safia: “De eerste keer dat ik met Nadira praatte, voelde alsof een deur voor me open ging. Ik wilde graag iets doen, iets leren.”
Nadira: “Ik word er nog emotioneel van als ik eraan denk. Safia ging nooit ergens heen. Nu had ze het gevoel dat er geluisterd werd. Vanaf dat moment spraken we een paar keer per week af. Eerst ging ik naar haar huis. Daarna ging ik haar de weg wijzen in de buurt. We gingen plekken ontdekken en samen wat drinken. Ik was degene die haar alles liet zien en die haar stimuleerde om de deur uit te gaan. We begonnen in de Schilderswijk, maar later gingen we samen naar de stad. Ontbijten bij de Hema en een crème kopen bij De Tuinen. Voor een aantal vrouwen die ik begeleid heb ik een groep in WhatsApp gemaakt, waar alleen Nederlands werd gesproken. Ze schreven zinnen en stuurden audioberichten en vertel ik wat fout was.”
Safia: “Bij De Mussen heb ik heel veel geleerd. Ik ging naar Nederlandse les, computerles, ik leerde fietsen op het Meester de Bruijnplein en ik ging sporten. Ik deed heel veel dingen: de koffie-ochtenden voor vrouwen waren gezellig. Er was ook een feest voor de vrouwen van de Schilderswijk.”
Nadira: “Ik ging ook met haar mee naar een afspraak bij de dokter. Toen de dokter niet goed luisterde, kwam ik voor haar op. Maar nu heeft ze zelf geleerd om voor zichzelf op te komen. Ze heeft daar niemand meer bij nodig.” Safia: “In het begin voelde ik mij bang voor alles. Bij alles vroeg ik, Nadira, wat moet ik doen? Nu durf ik veel meer, ik voel me sterker. Ik fiets overal naartoe. Nu wil ik nog beter Nederlands leren en mijn rijbewijs halen.”
Nadira: “Safia is echt heel leergierig. Ik ben zó trots op haar. Aan sommigen vrouwen moet je trekken, maar aan haar helemaal niet. En ze wil nu ook vrijwilligerswerk doen.”
Opluchting
Het werk als Schilderswijk Moeder doet Nadira vrijwillig. Daarnaast heeft ze een baan in de thuiszorg. Ze is blij dat ze veel kan betekenen voor de vrouwen in de buurt. “Ik begon bij De Mussen bij het project ‘Ouders doen mee’ met kinderen. Daarna werd ik gevraagd voor de Schilderswijk Moeders. In het begin vond ik het spannend. Maar door alle cursussen en trainingen ben ik erachter gekomen dat ik heel veel kan. Ik heb zelfs een coachings opleiding kunnen volgen. Het heeft mij geleerd om op eigen benen te staan en te durven.
Inmiddels hebben we al heel veel vrouwen geholpen. Mensen komen bij De Mussen voor iets kleins, maar wij zijn goed getraind en merken dat er meer aan de hand is. In de wijk hebben ze ons echt nodig. In het begin winnen we eerst het vertrouwen van de mensen. Wij praten en bieden een luisterend oor. We zijn geen professionals, maar vormen als vrijwilliger een bruggetje. De blijheid en de opluchting die je ziet bij vrouwen, daar krijg ik zoveel energie van. Het doet heel veel met mensen als je vraagt ‘’hoe gaat het met jou?
Ik vraag de vrouwen altijd: wat wil je zelf en wat is jouw doel? Mijn wens is dat vrouwen onafhankelijk zijn van anderen, kunnen opkomen voor zichzelf en mijn droom is dat er geen mishandeling meer is van vrouwen. Rechten voor vrouwen.”
Steunen
Door de jaren heen heeft Nadira heel wat meegemaakt. “We komen veel heftige situaties tegen. Bijvoorbeeld vrouwen die mishandeld worden, geestelijk of lichamelijk. De politie doet regelmatig een beroep op ons, maar ook scholen, het wijkteam en huisartsen. Onze begeleiders bij De Mussen ondersteunen ons en we bespreken met elkaar hoe het gaat. De band met de andere Schilderswijk Moeders is hecht, alsof ze mijn familie zijn. We steunen elkaar en kunnen elkaar altijd bellen.”
*Omwille van anonimiteit zijn Safia en Nadira niet de echte namen van deze vrouwen.
